سیاست‌های فراآتلانتیکی فرانسه در دوران نیکلا سارکوزی

با قدرت یافتن نیکلا سارکوزی، سیاست خارجی فرانسه در چرخشی آشکار ماهیتی آمریکا‌گرا پیدا کرد. سارکوزی از همان ابتدای کسب قدرت، سیاست همسویی با آمریکا را در پیش گرفت. آتلانتیک­گرایی اهرمی مهم و اجتناب‌ناپذیر در سیاست خارجی سارکوزی قلمداد می­شود و وی با فاصله گرفتن از سیاست­های سنتی گلیستی نقطۀ عطفی را در سیاست خارجی بعد از دوگل رقم زد. این گرایش نوین، جدای از سیاست­های فراآتلانتیکی فرانسه در رابطۀ با ایران نیز نمود دارد و به روشنی تغییرات سیاست فرانسه را که از نزدیکی به آمریکا سرچشمه می­گیرد نشان می­دهد. رویکرد نوین سارکوزی در سیاست خارجی، در برگیرندۀ نگرش متوازنی از اروپامداری و آتلانتیک­گرایی است که در آن، اتحادﻳﺔ اروپا و ناتو مکمل استراتژیک و عملیاتی یکدیگر تلقی می­شوند. سارکوزی به دنبال بازتعریف نقش فرانسه در مناسبات بین­المللی بود و تلاش کرد با اهرم آتلانتیک­گرایی و نزدیکی به آمریکا، به نفوذ و اعتبار بیشتر در صحنۀ بین­المللی دست یابد. سارکوزی به موازات تقویت تعاملات فراآتلانتیکی، با اعلام بازگشت کشورش به شاخۀ نظامی ناتو، برای کسب سهم بیشتری از فرماندهی ناتو و همچنین اعزام نیرو به افغانستان تلاش کرد.